Yvonne en Frank gaan na 5 jaar huwelijk uit elkaar. Ze hebben 2 kindertjes: Nick van 8 en Joelle van 6. Ik help Yvonne en Frank om tot goede afspraken te komen. We starten met het Ouderschapsplan. Zodra Yvonne vragen begint te stellen over de kinderalimentatie begint Frank onrustig op zijn stoel te schuiven. Als ik hem vraag of hij wil uitleggen waarom hij onrustig wordt van het onderwerp kinderalimentatie komt het hoge woord eruit. ‘Ik weet dat we hebben afgesproken dat gezien mijn werk de kinderen om het weekeinde bij mij zijn en de rest van de tijd bij Yvonne. Maar ik wil toch wel graag co-ouderschap afspreken’.
Wat!?
Yvonne valt zowat van haar stoel. “In de afgelopen jaren heb ik altijd alles voor de kinderen geregeld. Als Nick of Joelle ziek was, en niet naar school of de opvang kon, bleef ik thuis van mijn werk. Omdat dit met jouw werk niet mogelijk was” “Kleding kopen, naar de zwemles en de voetbaltraining. Allemaal mijn pakkie-an, omdat jij nooit iets kon regelen op je werk. En nu wil je me serieus vertellen dat jij denkt dat je de helft van de tijd voor de kinderen kunt zorgen?”
Frank heeft inderdaad een drukke baan als vertegenwoordiger en rijdt daarvoor het hele land door. Yvonne, is van huis uit verpleegkundige. Toen de kinderen werden geboren is ze parttime gaan werken in een huisartsenpraktijk als ondersteuner.
Waarom?
Ik ga op onderzoek bij Frank wat voor hem de motivatie is om voor co-ouderschap te kiezen. En al gauw komt de aap uit de mouw:
‘Een collega van mij, die net gescheiden is, vertelde dat als ik voor co-ouderschap kies, ik veel minder of zelfs geen kinderalimentatie hoeft te betalen’. Frank voegt eraan toe: ‘omdat je allebei voor de helft voor de kinderen zorgt, betaal je ook ieder de helft van de kosten’. Dus als de kinderen bij Yvonne zijn, betaalt zij de kosten in haar huishouden en als ze bij mij zijn, betaal ik de kosten bij mij’.
Op zich hoor ik deze veronderstelling vaak bij mij in de spreekkamer. Ik kijk dus niet vreemd op van deze opmerking van Frank.
Kosten voor de kinderen
Ik leg Frank uit dat het inderdaad zo is dat hij en Yvonne ieder de kosten in het eigen huishouden betalen. Maar dat er ook nog kosten gemaakt worden voor de kinderen die niet afhankelijk zijn van waar ze verblijven. Denk daarbij aan kleding, sportverenigingen, zwemles, een nieuwe fiets, enz. Deze kosten noem ik de ‘niet-locatie-gebonden-kosten’, en daar moeten ouders met elkaar afspraken over maken. Bij co-ouderschap wordt veel gebruik gemaakt van een kinderrekening. Maar dat hoeft niet. Het komt er in elk geval wel op neer, dat beide ouders een bijdrage leveren aan de kosten voor het levensonderhoud van hun kinderen.
Wat is er nodig voor kinderalimentatie?
De mediator rekent eerst uit wat kinderen nodig hebben per maand om zo min mogelijk ‘financiële last’ te hebben van een scheiding. We noemen dat de behoefte. Deze behoeft is gebaseerd op het gezinsinkomen tijdens het huwelijk/ de relatie. Dan wordt op basis van de zorgverdeling gekeken wat de kosten zijn voor beide ouders op de dagen dat ze de zorg hebben voor de kinderen. Tenslotte wordt het bedrag dat bedoeld is voor de overgebleven kosten, die dus niet afhankelijk van waar de kinderen verblijven, naar rato van inkomen verdeeld tussen beide ouders. Ouders betalen naar ‘draagkracht’.
Beide ouders hebben dus altijd een aandeel aan de kosten voor hun kinderen.
Dat is ook zo als er geen co-ouderschap is afgesproken. Als de kinderen bijvoorbeeld om het weekeinde bij een van beide ouders zijn, is het voor veel ouders logisch dat de ouder die de meeste zorg heeft voor de kinderen, alles voor de kinderen regelt. Ook in financiële zin. Dus naast bijvoorbeeld kleding, ook de betaling van de contributie voor de sportclub. Of dat kadootje voor een jarig vriendje of vriendinnetje
In die situatie hebben beide ouders kosten in het eigen huishouden als de kinderen bij die ouder verblijven. Maar voor de overige kosten betaalt de ouder die minder zorgt een maandelijks bedrag aan de ouder die alles financieel regelt. Ook dan hebben beide ouders een aandeel aan de kosten voor het levensonderhoud van hun kinderen. Maar omdat de ene ouder zijn of haar aandeel aan de andere ouder overmaakt (alimentatie) ontstaat het gevoel dat maar één van beide ouders bijdraagt aan de kosten voor de kinderen.
Kwartje gevallen!
Er valt nog veel meer te vertellen over dit onderwerp. Dat doen wij graag! Maak daarvoor een vrijblijvende kosteloze kennismakingsafspraak met de mediators van Scheiden Zonder Zorgen!
Toen het voor Frank duidelijk was dat het helemaal niet zo was dat bij co-ouderschap de kosten voor het levensonderhoud van de kinderen ‘lager’ zijn, waren de afspraken voor het Ouderschapsplan snel gemaakt.
Hij is liever om de week een weekeinde gezellig samen met de kinderen. Zonder stress omdat hij niet weet of hij wel op tijd is om de kinderen uit school of bij de opvang te halen. En ook al mist hij de kinderen heel erg als hij ze langer dan een week niet ziet, dit geeft veel meer rust. Zowel bij Frank als Yvonne. En gelukkig kan hij door de goede afspraken die Yvonne en Frank samen gemaakt hebben, elke avond voor het naar bed gaan, de kinderen via Facetime een verhaaltje voorlezen!
